Mając na uwadze dobro pacjenta, proponujemy państwu zapoznanie się ze sprawdzonym w naszej działalności schematem postępowania diagnostyczno terapeutycznego u chorych z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa.
Pacjent taki zgłasza się zwykle do lekarza pierwszego kontaktu lub polecanego fizjoterapeuty.(...)
Otrzymuje zwolnienie z pracy średnio na 10 -14 dni, leki z grupy niesterydowych przeciwzapalnych, myorelaksanty, preparaty vitaminowe, leki nasenne i typowe p. bólowe. Po ustąpieniu ostrej fazy bólowej zwykle rozpoczynają się zajęcia rehabilitacyjne i fizykalne, które mają doprowadzić do złagodzenia objawów bólowych.
Zwykle podczas drugiej wizyty u lekarza podejmowane są decyzje o rozpoczęciu diagnostyki RTG. W 99% przypadków są to klasyczne zdjęcia badanych odcinków kręgosłupa w pozycjach AP i bocznych na leżąco. I w tym momencie popełniane są dwa pierwsze błędy. Zdjęcia RTG powinny być wykonywane na stojąco i dodatkowo w pozycjach tzw. czynnościowych tj. w przodopochyleniu i tyłozgięciu. Jeśli przyczyną powstania dolegliwości bólowych jest przeciążenie- zwykle po ok. 10-14 dniach odpoczynku i leżeniu w łóżku w pozycji krzesełkowej – objawy mijają.
Istnieje jednak grupa chorych (ok. 20 %), u których stosowanie farmakoterapii, leczenia rehabilitacyjnego i fizykalnego nie przynosi zadowalającej poprawy. Taka grupa chorych powinna zostać skierowana na badanie neurologiczne, w którym zostanie oceniony ewentualny stopień uszkodzenia układu nerwowego i obecność tzw. objawów ubytkowych pod postacią m.in.: zaburzeń czucia powierzchniowego, asymetrii odruchów ścięgnistych, zaników mięśniowych, niedowładów kończyn, zaburzeń zwieraczy moczowych i odbytu, objawów patologicznych : Babińskiego,Oppenchaima, czucia głębokiego, Lasegue’a, Fajersztajna-Krzemickiego, Fabera-Patrica, Mackiewicza itp..
W doktrynie stworzonej przez NFZ to właśnie na lekarzu specjaliście spoczywa obowiązek kierowania chorego na badanie metodą rezonansu magnetycznego. Zwykle jednak nie podejmuje on takich decyzji licząc się z wysokimi kosztami badania, za które sam będzie musiał zapłacić. Wydaje się to błędne. U chorego prawidłowo leczonego i diagnozowanego koszty związane z powrotem do zdrowia są wielokorotnie niższe, niż u chorego, który przebywa na wielomiesięcznym zwolnieniu chorobowym, lub został skierowany na rentę inwalidzką. W tym przypadku prawidłowa diagnoza i szybkie, właściwe postępowanie okazuje się najtańszą formą leczenia.
Lekarz specjalista, lub doświadczony rehabilitant są w stanie ocenić powagę problemu i skierować takiego pacjenta do neurochirurga, który podejmie decyzję o dalszym sposobie leczenia. Zwykle występują dwie możliwości :
dalsza rehabilitacja i farmakoterapia lub kwalifikacja do leczenia operacyjnego poprzedzonego prawie zawsze rehabilitacją u dotychczasowego fizjoterapeuty.
Termin leczenia operacyjnego uzależniony jest od wielu czynników. Zwykle musi upłynąć ok. 30-45 dni tak, aby pacjent zdążył zaszczepić się przeciwko WZW, wykonał zalecone badania rutynowe, wzmocnił odpowiedni gorset mięśniowy. Okres pobytu w szpitalu to zwykle 7-8 dni. Po upływie 24 godzin od operacji pacjent jest pionizowany i zaczyna chodzić. Po wypisie ze szpitala( otrzymuje 30 dni zwolnienia z pracy i skierowanie na leczenie sanatoryjne) pacjent zgłasza się do swojego fizjoterapeuty celem podjęcia pooperacyjnej rehabilitacji ruchowej według opracowanych standardów. W 6 tygodni po zabiegu pacjent zgłasza się do pooperacyjnej kontroli w Klinice i otrzymuje zaświadczenie o możliwości powrotu do pracy. Współpracują z nami: Zenon Grzegorz Balik, Jacek Sobol, Agnieszka Stępień, Henryk Barej,Władysław Szymański, Tomasz Wojdylak i inni.
Więcej informacji znajdziecie na www.plw.pl.
Opracował dr n. med. Sławomir Skrzyński
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz